Gepubliceerd in het boek ‘Liefdesbrieven aan West-Vlaanderen’ van Karel Luyckx.

Ge zijt meer dan een lap grond. Een huid eerder. Zilt aan zee en gegroefd door het verleden. Vol kraters van bommen en kloven van stellingenoorlogen. Zorgvuldig bewerkt de boer zijn land met een dagcrème van mest en pesticiden.

Mijn West-Vlaanderen, klein West-Vlaanderen. Graafschappen en loopgraven. Garnaalvissers en varkensboeren. Duinen en velden vol bieten. Diepe rimpels van het harde werken, fluisterende woorden van liefde. Grote monden en kleine harten. Orenspitsend gluren buren langs gordijnen en verklaren elkander een stille herstileringsoorlog van hun buxusoverdaad. Een in boter badend biefstuk met friet. Designsteden en openluchtmusea. Obussen en chocolade. Waar bontgekleden hun onvervoegde Franse woordenschat bovenhalen, waar jongeren na gemiddeld vijf jaren studeren naar terugkeren. Meeuwen en kedul. Waar troubadours en kluizenaars het bier en de borsten van hun buurvrouwen bezingen. Waar boerendochters technodansen op balen stro met een fles graanjenever in de hand alvorens achter schuren hun gal te spuwen. Morgen weer paraat. Eerst de kippen dan de koeien. West-Vlaanderen onafhankelijk!

We werden platgetrapt en -gesmeten, door vriend en vijand doorgespeeld, bezet, bevrijd en verweten. We zijn wereldgeschiedenis. Onze velden en wij. Een wereldwijde sector produceert, exporteert en importeert échte namaak plastieken Vlaamse klaprozen.

Stil en rustig aan het oppervlak, over een dikke laag compost. Een hoop gedachten en gevoelens, diepgegroefd of licht begraven. Als steltenlopers houden we het evenwicht. Een West-Vlaming klaagt, over het weer, de hond van de buren of de muziek bij de bakker. Maar belijdt wat er toe doet. Een West-Vlaming kent zijn prioriteiten. Het zal vooruitgaan. Er zal gewerkt worden en ’t zal in orde zijn. Een West-Vlaming kropt op en composteert, zodat hij kan zaaien en zien groeien.

Een West-Vlaamse hand is snel gevuld en de peloeze goed omheind. Is uw hof niet omgeven door een donkergroene draad, ’t is dat hij niet op West-Vlaamse grond staat. Een streek waar de bewoners uitkijken naar de jaarlijkse provinciale groepsaankoop bij Bekaert. Van mijn veld zult gij blijven! IK DOE HIER HET GRAS AF.

West-Vlaanderen onafhankelijk! Een patattenstaat waarin eeuwenoude tsjevenfamilies ebben en vloeien en waar de zilte zee de scepter zwaait. Kom naar onze kust! Voel hoe fel de wind tussen den beton waait.

Onder onze kerktorens teren we op onze geschiedenis. We hypothekeren de toekomst door te innen op het verleden. Eens machtige wereldsteden vergaan tot openluchtmusea waar zwarte zwanen in de nacht verdwijnen. Niets gaat boven een façade. Het verhaal achter de gevel zal ons worst wezen. Renoveren, stutten en erkennen. Achter ouderwetse gevels ontspringen steriele appartementsblokken en bureauruimtes, Zara’s en McDonaldsen. De buitenkant is beschermd maar vanbinnen waait een architecturaal wanbeleid.

Ik schrijf dit om te lachen maar ik meen het. Ik weet niet zeker of dat het tragisch of komisch maakt. Net zoals een evenwichtige relatie: af en toe een conflict brengt wat leven in de brouwerij, maar zolang uw domicilie niet wijzigt is er niet echt iets aan de hand. Op een lange en goede verstandhouding.

West-Vlaanderen onafhankelijk!

Liefs,
Broos Claerhout

<< Volgende
Vorige >>