Temidden een normaal gesprek overvalt me steeds vaker het gevoel dat we in een flashback-scène van een post-apocalyptische film zitten. In een niet-zo-verre grauwe toekomst wandelen we, met volle baard, over verlaten en verwilderde straten. Onze laatste bezittingen in een trekrugzak. FLASHBACK. Een babbel over de gesloten speelgoedwinkels in de Sinterklaasperiode of een mogelijke vervroeging van de avondklok, in afwachting van een vaccin dat de wereld moet redden.

Goedkope campagnes

Dat gevoel (denk aan The Road, The Rain of The Day After Tomorrow) belooft geen positieve toekomst. En dat is goed. Een beetje tegengewicht tegen de dictatuur van de positiviteit. Live, love, laugh, geniet van het vrolijk weekend en wees gelukkig! We willen mentaal welzijn bij kinderen en jongeren bespreekbaar maken, zeker in lockdown-periodes, maar juichen de Smile Safari’s toe. Leuke decors voor instagrampics, yeah.

Als campagnes voor mentaal welzijn evenveel mochten kosten als citymarketing en retailreclames, dan hadden we misschien een ‘Sad Safari’, t is OK om niet OK te zijn. “Huilen is het nieuwe lachen.” Decors van eenzame tienerkamers en studentenkoten. De pijn van een post zonder likes benoemen en normaliseren, en het op die manier ook relativeren.

Rollende stenen

Zit je als ongelukkige tiener opgesloten thuis? Dan kan je nog steeds de kleurrijke instagramwandeling door de stad doen, joepie! We bekleven een etalage met de quote “Too Glam to Give a Damn” en staan morgen te roepen dat het de jongeren blijkbaar allemaal niets kan schelen. Zo zijn ze er twee keer aan gerekkerd. En dat Destiny’s Child het niet helemaal bij het juiste eind hadden toen ze “I’m a survivor, I’m gonna make it, I’m gonna work harder” zongen, dat weten ze zelf ondertussen ook al. Toch hangen wij het nog, als een bijbels citaat, in het groot aan één van de vele lege winkeletalages. Want enkel mensen die hard werken overleven. Vertel dat maar aan de failliete zaken die eerder in het pand huishielden, nog een slap-in-the-face.

Nergens lees je de wijsheden van The Rolling Stones “Then I’ll fade away and not have to face the facts, it’s not easy facing up when your whole world is black” of Beck’s “I’m a loser baby, so why don’t you kill me?”

Sadness is not hot

Die negatieve emoties dichterbij brengen kan door ze te tonen, te benoemen en het #onbespreekbare bespreekbaar te maken. ‘Ongelukkig zijn’ is uit de mode en heeft dringend nood aan een sterkere marketingstrategie. De valse hoop van een snel vaccin kan velen helpen, maar evenveel mensen komen die ontgoocheling misschien niet te boven.

Corona sucks. Wat een kutperiode. Die fietsers op het jaagpad, die mogen allemaal door glasscherven rijden, tenzij ik het zelf ben. En wat een mottig gedoe met die verplichte maskers in het winkelwandelgebied, daar loopt praktisch geen kat. ‘T is drukker in de Gavers. Mochten we nu vrijwillig aan een baxter gaan liggen tot na de lockdown, ik schreef mij in. Goed verdoofd en gevoed terug klaar voor het interbellum, de aanloop naar de volgende golf. Voilà. Wat negativiteit gespuwd. En dat doet deugd. Heerlijk zelfs. Ge zijt niet verplicht om te lachen en leuke dingen te doen. ‘T is OK om niet OK te zijn. Dat opkroppen, dat leidt tot grotere problemen. Als een sneeuwbal en een lawine. Laat u maar een keer goed gaan, smijt die sneeuwballen om u heen. Samen incasseren we meer.