Burgerplichten en een dissidente samenleving – #15
Er zijn van die mensen die het gevoel hebben dat ze ten allen tijde een voorvechter van het ‘goede’ zijn. Mensen die anderen niet enkel op hun verantwoordelijkheden, maar vooral op hun gebreken wijzen. Dat doen ze meestal niet op de meest, euhm, sympathieke manier. “Ge moet hier wel een mondmasker dragen hé, snotneus!” roept een, vooral zichzelf respecterende, vijftiger.
Negativiteitsmarketing (‘Sad Safari’, dictatuur van de positiviteit) – #14
Temidden een normaal gesprek overvalt me steeds vaker het gevoel dat we in een flashback-scène van een post-apocalyptische film zitten. In een niet-zo-verre grauwe toekomst wandelen we, met volle baard, over verlaten en verwilderde straten. Onze laatste bezittingen in een trekrugzak. FLASHBACK. Een babbel over de gesloten speelgoedwinkels in de Sinterklaasperiode of een mogelijke vervroeging van de avondklok, in afwachting van een vaccin dat de wereld moet redden.
Nachtraven en vroege vogels (avondklok) – #12
Het mag gezegd zijn, de nieuwe regering en hun nieuwe communicatie missen de bal niet. Eén knuffelcontact (gotta love the word), horeca gesloten en thuiswerk de regel. Allemaal bevattelijk en niet onlogisch om verspreiding te voorkomen. Als daar dan ook de cijfers voor zijn, zoveel te beter. Maar een avondklok? Het lijkt wel of het oorlogstaaltje dat we in coronacontext graag gebruiken die maatregel in de hand heeft gewerkt.
Plichtsmoeheid en anachronismen – #11
Voor wat hoort wat. Zo zijn we opgevoed; je krijgt een snoepje als je flink bent, je staat bij elkaar in het krijt en je ruilt Pokémonkaarten op de speelplaats. Een geheim voor een geheim. We zijn geen volk dat de aanleg heeft om volledig altruïstisch iets voor een ander te doen. Relaties bestaan uit trade-offs, kosten-batenanalyses en het vinden van balansen. En dat blijkt verbazend goed te werken.
Tijdreizen en leefwereldtoerisme – #10
Samen met eindeloos veel fantasie en science-fiction boeken brengen de kwantumfysica en -mechanica ons het concept van parallelle universa. Niet dat ik daar een snars van begrijp. Maar net als parallelle universa bestaan verschillende leefwerelden naast en door elkaar, vaak met grote onderlinge gelijkenissen, maar altijd wat verschil. En verschillende leefwerelden, daar kom ik wel mee in aanraking. Er zijn evenveel variëteiten op de werkelijkheid als er mensen zijn. En hoewel we dat al even weten, wordt het in tijden als deze soms pijnlijk duidelijk.
Liefde voor West-Vlaanderen (Bekaertdraad) – #9
Ge zijt meer dan een lap grond. Een huid eerder. Zilt aan zee en gegroefd door het verleden. Vol kraters van bommen en kloven van stellingenoorlogen. Zorgvuldig bewerkt de boer zijn land met een dagcrème van mest en pesticiden.
Volwassenen zijn pubers die pubers pubers noemen – #8
Het heeft mij toch wat tijd gekost om mij over de ontgoocheling heen te zetten. Misschien ben ik te lang naïef geweest, en ben ik dat nog steeds vaker wel dan niet. Naïef omdat ik de neiging heb volwassenen als onfeilbaar in te schatten. Ingegeven door zinnen die volwassenen, zonder teveel nadenken, naar hun kinderen smijten: ‘je zal dat later wel begrijpen’, ‘dat mag niet om dat ik dat zeg’ (implicerend dat zij de waarheid kennen). We groeien op met de idee dat volwassenen weten waar ze mee bezig zijn.
KapotgeSWOT: een korte analyse – #7
Met het welberekend risico wollig te klinken: het postcoronatijdperk komt eraan. Dat is, afhankelijk van hoe lang deze coronaperiode nog duurt, alle grote golven en curves inbegrepen, toch iets om nu al even bij stil te staan. Dat die periode een nieuw tijdperk inluidt, dat zullen we nog moeten zijn. Hoe dan ook, het brengt enkele kansen en mogelijkheden met zich mee, maar ook enkele bedreigingen. Ik wil het geen SWOT-analyse noemen (na drie jaar sociaal werk ben ik wat kapotgeswot), maar het zou zoiets kunnen zijn.
‘t Beste van het varken is de stoofvleessaus – #6
Blijkbaar blijven we nog even binnen de landsgrenzen en gaan we komende maand alvast niet op reis. Er wordt gezegd dat reizen de blik verruimt, dat het je met jezelf confronteert. Dat je jezelf tijdens en na zware inspanningen, nieuwe ontmoetingen of in andere omgevingen tegenkomt. Als je op jezelf bent aangewezen, dan leer je en transformeer je. Het verandert je leven.
Hangmatten, maancycli en loze beloften – #5
Met tijd om te vullen en geen onmiddellijk zicht op een buitenlandse reis, ga ik op vaak stap in eigen buurt. Kwestie van dat vakantiegevoel in eigen streek wat op te roepen. Als je tijdens een wandeling, geïnspireerd op de instagramposts van wandelingen van anderen, een vleugje zonnecrème ruikt terwijl je zonnebril de wereld oranje kleurt, een outfit draagt waar je je anders enkel in het buitenland aan waagt, wel dan is dat perfect gelukt. Tijdens die wandelingen en fietstochten kom je in stukken en straten waar je nooit eerder was. Dat draagt bij aan dat gevoel.